Przy moim Tatusiu jestem robaczkiem, ale ciągle wiem w którą stronę zmierzać i jakim być!

Straciłem Go za wcześnie! 

Bywałem niepokorny. Myślałem niekiedy, że jest nienowoczesny – jakże myliłem się! Jest dla mnie jak święty, jest wzorem życiowym wciąż niedościgłym! Dzięki Niemu umiem mówić i myśleć, jest ciągle dla mnie jak Wzorzec Istnienia. Nie ma dnia, żebym do niego się nie odnosił, choć kiedyś wcale nie byłem tego świadom! Z dumą noszę Jego geny i liczę, że przekazane dalej przeze mnie też będą kiedyś prężyć się z dumy.

Dziękuję Ci za życie i sens istnienia!

—
Piotr, syn Jana